The Coffin Telegram

ถ้าจะพูดว่า หนังผีไทย ในวันนี้ อาจมาถึงทางตันแล้วก็คงไม่ผิดนัก …หากมองในข่ายของโจทย์ที่กำลังเวียนวน และถูกวกมาใช้ครั้งแล้วครั้งเล่า เป็นประเภท สิบพลอต หนึ่งแนวทาง ซึ่งจนแล้วจนรอดก็ส่งผลลงเอยให้หนังที่ออกมาแต่ละเรื่อง คนดูเริ่มตีตัวออกห่างความอยากสนใจไปเสียเรื่อยๆ

ดูตัวอย่างได้จากหนังผีไทย ในพักหลังๆมานี้ ต่างก็เริ่มจะสตาร์ทกวาดรายได้ไม่งามงดนัก หากเมื่อเทียบกับช่วงเวลาที่กำลังบูมๆ ในสมัยที่บ้านเรา กลับมาตื่นหูตื่นตาและตื่นใจให้หนังผีแนวคิดเลิศอย่าง “ชัตเตอร์” รวมไปถึงการหลอมรวมหนังตลกคาเฟ่ ให้มาเฮโลสาระพาความหลอน เช่น “บุปผาราตรี” ..ซึ่งนับแต่นั้น เราก็จะพบว่า หนังผี กลายเป็นของล่อตาล่อใจที่ทำให้ใครๆคาดหวังว่าเราจะเข้าโรงมาสยอง และกลับบ้านไปด้วยความหลอน ชนิดที่มองไปทางไหน ก็เห็นแต่ความทรงจำที่ติดใจ

หากมันกลับได้แตกต่างไปแล้วในวันนี้ที่ หนังผี คล้ายจะเป็นของแสลงใจ ..คนดูส่วนมาก ค่อยๆที่จะมองออกแล้วว่า สิ่งที่เขาเคยคาดหวังได้เมื่อก่อน ในเวลานี้อาจจะไม่เป็นอย่างนั้นเสมอไป ..ด้วยความที่มันมักมาพร้อมมุขเดิมๆ เงื่อนไขคุ้นๆ และการเล่นกับอารมณ์ความกลัว ก็ยากที่จะหาความแปลกใหม่มาท้าชิงลองเชิง เลยทำให้การสร้างหนังผี ล้วนแต่มีโจทย์ที่ท้าทายประลองกึ๋นมากขึ้นเรื่อยๆ …หากใครทำสำเร็จ ย่อมเป็นผลดีที่จะได้แต่งตั้งให้เป็นมาตรฐาน (อย่างที่ไม่นานมานี้ “สี่แพร่ง” กลับมาตอกย้ำว่า GTH เอาแน่เอานอนกับหนังผีได้จริงจังเสียขนาดไหน) ส่วนใครที่ทำไม่เข้าท่า นั่นก็อาจส่งผลตรงกันข้าม กลายเป็นงานที่ถูกลืม เมื่อเวลามันผ่านไปอีกนานเนิ่น ก็หมดความหมายไป (ตัวอย่าง เช่น “ผีช่องแอร์” หรือ “ผีคนเป็น”)